viernes, 22 de diciembre de 2006

Dulce navidad, dulces regalos...

Bueno... aunque últimamente parece que me ha dado por las listas, realmente no es así, ya que lo que viene pasando es que tampoco dispongo de una eternidad de tiempo para deleitarme en el sonido de las palabras...
La que ahora viene, es a razón de facilitarle las cosas a Papá noël, a sus Surreales majestades del oriente, y a los amigos invisibles, gracias a la maravillosa idea de los feed! ( que habréis de perdonarme pero aún no os puse ninguno..)

Pues eso, nadie sabe nunca que regalarme, y acaba todo en un rincón de mi habitación. Así que para no tener yo decepciones, aquí os pongo lo que me haría feliz:
  • Unha sudadera aberta e estampada, preferibelmente con capucha, algo, xa sabedes, estilo H&M...
  • Hai por aló (bna e compostela) unhas All Star de marca Victoria co tecido negro coas raias laranxas... que majas, comprádea antes de que o faga eu!
  • Unha gorra a cadros sería algo ideal
  • Un pixama bonitiño ( isto quer dizer sen animais ridículos como os gatos, as arañas, os osos e as xirafas...) para estar pola casa os domingos de resaca...
  • Tamén iría ben unhas zapatillas para estar por casa tamén, tamén majas, non horríbeis con pinta de pelota de futbol, pes de hobbit ou demos fritos... algo sinxeliño
  • Hai uns calzoncillos en hipercor que poñen "hoy no me puedo levantar"...
  • Hai tamén unhas camisetas en Pull & Bear moi chulas, recordade NON ás raias mareantes(todas iguais)
  • En barna quedeime sen tazas....
  • Fai frio nesta casas de compostela onde non me poñen calefacción... unha mantiña cuca?
  • A día de hoxe, Lidia, Marieta e máis eu, explotamos casi tódalas peliculas da hemeroteca, e téñolle que baixar os fumes a lidia cun trivial? Party&co? Tabú?
  • Todos sabedes como odio a miña funda de portátil, unha lixeiriña, con camara de ar, e sobre todo hermosa faríame moi feliz
  • Se che gusta regalar tecnoloxía (ten en conta que queda desfasada) unha Mini SD de 1 ou 2 GB seríame moi útil no meu móbil
  • Unha corbata, e non a quero de seda, dun material mate... aínda non sei moi ben como a quero, con certo toque punk!
  • Unha pluma estilográfica, para darlle ás letras o estilo que me caracteriza
  • Un reloxio plano de Swatch
  • Un par de guantes

Agora dareivos unhas suxerencias...
  • Non me gustan as raias horizontales mareantes, se teñen que ser, que sexan desiguais, é dicir, diferente grosor, color..
  • Os libros teñen o seu encanto, pero as pelis non molan nada, porque é moi raro ver unha peli máis dunha vez. os discos... adoito baixarmos.
  • As miñas cores favoritos son o azul e o amarillo
  • Colonias, son moi esixente, agora esgotáronseme Ultraviolet e máis Tommy

miércoles, 20 de diciembre de 2006

Si escribir es derramarse...


también se derraman las lágrimas, sobre todo después de estos días.... Muestras exageradas de cariño con mis K11 poppies, El cumple de Alba con G306 &Cia, y la Cena de Cap d'any con Sas Maris y los Médicos, con amigo invisible included!
Pues eso... que ya sé que suena a space, pero es que hoy me siento así, y esta bitácora va de esto, de sentimientos...

Això nois/es vilatans i ex-vilatans, que us trobo moltissim a faltar ja, que la vida no és el mateix sense vosaltres, i que ara m'encantaria poguer caminant aquests passadissos plens de merdes de gat per parlar una mica...

Ara és el moment de trobarn's a faltar, de pensar en lo trist que es la vida sense aquests llaços formats, és a dir, trobar les velles amistats i no deixar-les morir, perque seria molt llech

domingo, 17 de diciembre de 2006

Lidia & Yo

Somos yo y lidia, lidia y yo.
Ella es natural de Castelló de la Plana, yo de Santiago de Compostela.
Ella habla Valenciano, a veces, Yo hablo Gallego, a veces,
Ella hace Periodismo, Yo hago Biotecnología.
Y diría que ahí se acaban las
diferencias mayores...

Los dos llegamos desde muy lejos a una carcel "a on s'aprova més i s'estudia millor" hace ya un año y pico, con nuestros amigos en nuestras respectivas ciudades, ya teníamos ganas de cambiar de aires, y habíamos elegido la única ciudad que nos ofrecía todo lo que podíamos llegar a exigir, buen clima, un gran ambiente
universitario, un amplio abanico cultural underground, podernos ir a ver europa por tres chapas y lo más importante, lejos, donde pudiéramos recordar con añoranza pero con orgullo, donde estábamos y donde antaño habíamos estado. Y lo conseguimos, después de superar duras pruebas de selección, llegamos a consguir una plaza en nuestra carrera (lo cual nos aseguraría verdaderos quebraderos de cabeza) y en la Vila Universitària S.A. (lo cual nos aseguraría verdaderas amistades). Todo lo que sabíamos que nos esperaba, nos pasó, eso sí, elevado a una inimaginable potencia.

C
ompartir piso, habitación, comida, discusiones, fiestas, llantos, alegrías, fueron lo que nos hicieron madurar un año seguido, el ciclo se había cerrado y ahora continuaba.Gente que aparecía, gente que se iba, y de repente volvía en tu vida.
Ella tuvo más o menos suerte que yo al compartir habitáculo, conocía a su inquilina, yo no, pero no tuve a una drogadicta en casa! Nos contábamos las cosas mientras subíamos y bajábamos sin parar las ramblas de Barcelona, y sin querer, crecíamos, cambiábamos de gustos, evolucionábamos.
Aburridos, en un colchón tirado en el suelo sin tener que hacer, descubrimos como perder el tiempo de múltiples maneras para luego pasar noches sin dormir en las bibliotecas. Tardes enteras escuchando a Mecano. Nos dábamos cuenta, que tanto tiempo junto, quizás nos había cundido más que toda una vida, Incluso echamos de menos el lecho parental.
Tomamos conscie
ncia de los grandes ventanales rodeados de rejas, en un agujero en el medio del Vallés Occidental, que aquello era agobiante y afectaba a nuestra salud mental, desapareciendo sin avisar, yo a londres y tu a castellón. Sólo la sensación de tener uno al lado de otro, que las mismas sensaciones se vivían a esa piel que estaba tan cerca de la tuya era suficiente para calmar aquella locura a la vez que conexiones que nunca antes habías imaginado en tan poco tiempo se hacían permanentes: ¡yo hablaba con tiempos compuestos!
Creíamos que al volver, en navidad, todo volvería a ser como antes, otro batacazo al canto!, nada era como antes, aunque intentásemos aparentar que nada había pasado, ya no era nuestro sitio; y al acabar las vacaciones, tampoco era nuestro sitio, más o menos cómodos eran horas ya de aceptar nuestra realidad: eran horas de aceptar que el instituto había terminado y nuestra ciudad era ahora otra. Para calmar tantas arriesgadas sensaciones, que no queríamos abordar, iniciamos un gran consumo de arte, sobre todo cine y música, consumo de arte que aún continuamos a dia de hoy.También en Semana Santa sabíamos que la historia se volvería a repetir, e intentamos un par de proyectos de viaje. Como siempre y "haciendo el perro" se nos fue,y al volver los exámenes nos cogieron algo menos desprevenidos, pero la UAB fue dura, y fue cuando dejó de repetirnos lo que habíamos aprendido en un aprovechado bachillerato, y nos colgó sendos suspensos a los dos. El contacto en vacaciones fue poco,de hecho, ni nos despedimos, yo tardé un poco más en despegarme de Barcelona, preservando toda esperanza de vernos en el FIB, pero no pudo ser, heineken nos hizo la jugarreta. Pero sabíamos que estábamos ahí, entre fiestas, libros y por mi parte el carné de conducir, anhelábamos y nos imaginábamos que pasaría al otro lado, el messenger e internet hacían las pobres veces de aquella boca, el ascensor que no funcionaba, y esa cocina/comedor . el resultado, me temblaban las piernas cuando buscaba en Estació de Sants a esa pequeñaja de pelo liso y negro, nos reconoceremos?. Sabía de quien hablaba cuando vi aquellas victorias, y me emocioné, como si fuera a ver a una hermana.
Como hermanos maduramos, como hermanos nos dimos apoyo mutuo cuando no teníamos a una familia a nuestro lado, y nos influenciamos, como hermanos viajamos en metro y en ferrocarril, como hermanos pasamos mucho tiempo juntos en casa, vimos películas e hicimos tonterías
Como una hermana ella me transformó en lo que soy hoy, quizá menos pedante, con el pelo teñido de negro y alisado, y ávido escuchador de the killers y astrud. Quizá más simplista y con menos barroco moral.
Quiza... me da igual... sólo se que la quiero y mucho!!!!!!!!

The killers - Can you read my mind

jueves, 14 de diciembre de 2006

Fracaso:

Non, en verdade non foi tal, o obxectivo primario e principal foi conseguido, fixemos feliz a quen queríamos, Alba, dende eiquí felicidades con uns días de antelación. Non espero que che gustasen os detalles, porque sabemos que o fixeron xD!
Pero polo demáis todo desbordouse, nunca me avergoñei tanto de vivir onde vivía,(que non de coñecer a quen coñecía). A música non soaba por mor dos altofalantes, todo estaba distorsionado, o meu look Californiano non facía ningun tipo de efecto. Perdín aos meus amigos, non me liei con quen quería, e por enriba, non me liei con ninguén...E por último perdín 1 hora e media falando de nada cun personaxe que fai perder algo máis que tempo.
Por primeira vez non me topo a Rubén, pese a 3 chamadas, síntome caca pero sei que Alba é feliz agora, pero e máis eu? que pasa comigo, hoxe, a miña "escudilla" está baleira.
En fin, menos por Alba, cuxo sorriso todo o ilumina, foi o peor xoves universitario dende Setembro... vaia caca, e iso que é o último...

Bueno, avidos leitores.. podedes compadecervos de min

martes, 12 de diciembre de 2006

Stress

Stress, traballo, estudio, repaso, le, corre, cólate no FGC, apunta, recupera, come ben, come sano, pensa, namórate, esquécea, sal, azucar, entra, música, hormona, estadístico, pronombre, hemeroteca,
everythin'in just one word: Autònoma...

Despois dun rien-a-faire ponte, mirando prás moscas, tentando estudar na casa, tentando estudar en sociales, de comprobar que me distraio coas manchas das fotocopias, que a bioestadística non me interesa, e os biorreactores menos, que son máis influenciábel polas modas do que pensaba, e moitas cousas máis, decátome de que só queda 1 semana para marchar, e teño que entregar exercicios de bioquímica, facer un exame dun libro e das miñas compentencias "adquiridas" durante o trimestre nas miñas clases de Francés da EOISabadell(isto quer dizer que me teño que chapar o libro enteiro...). Por riba, gustaríame poder esquecerme xa de Bioestatística e Fenómenos de Transporte antes de chegar a terras galegas. Iso significa estudar moito nunha semana na cal hai un cumple na vila, un en barna, e despois o último sábado do ano....Tocará Razz ou Paloma? quen sabe...
Alomenos son feliz, por 3 cousas, teño froita: mazás, quives (mmhBop!), e mondarinas(xD), teño os meus pantalóns novos de desigual a cadros (praisepop) e teño grandes amigas (só hai 1 tio d 3) no K011. A verdade... e que a vida non foi tan mal como esperaba, era máis pesimista.

Si onte din en pensar en que pasaría se quedase en Compostela, a facer Enxeñaría Química (buadgh!), bioloxía, medicina ou algunha mandanga destas, todo o que me houbese perdido, as fendas que habería sufrido. Pero penso que non foi un análise coidado, téndese a pensar, que se ti non fas por cambiar, ren cambia, pero a entropía évos invincíbel. E supoño que igualmente seguiría tendendo cara o lado pop da vida, recuperando as relacións rotas que alí deixei, e tendo un lugar onde saír en fin de ano... grande interrogante, esta vez terei que facerme o enfermo???

Espero que vos cunda a miña vida... pero nin sexo nin juerga teño pensado contarvos polo de agora....

lunes, 4 de diciembre de 2006

Conta Atrás

Comeza a conta atrás, Hoxe, primeiro día sen prácticas en moito tempo, comezo a estudar...
Estudante de Biotecnoloxía na Universitat Autònoma de Barcelona, blogger a ratos e esmorguista a tempo parcial (xornada completa en sábados), dou inicio á sentada de cabeza e estudar unhas 3 horas diarias polas mañás.
Comezamos con Bioestatística e Fenómenos de transporte, até poñerse ao día, para continuar con Fisioloxía Vexetal. Aínda que non creo que comece con esta última até despois da ponte, que me servirá para actualizarme nestas asignaturas de desenvolvemento matemático.
Hoxe espertei as 9.15, fun á hemeroteca da Pza Cívica ás 10.20, e alí estiven até as 13.30 que subín de volta á vila para xantar, un té e á clases, que sorprendentemente fun quen de coller todo sen durmirme.
Penso que de agora en diante voume alimentar exclusivamente de pasta, é o único que me da enerxía que preciso para toda a miña actividade mental.
Déixovos coa curva normal, que tantas voltas me da á cabeza co maldito teorema central do linde...